W Klatce

Większość ludzi kojarzy Genesis głównie z Philem Collinsem i całkiem niezłymi utworkami popowymi typu "Invisible Touch", "Mama", "No Son Of Mine" oraz być może z fajnymi teledyskami do "Land Of Confusion" i "I Can't Dance".

Ogólnie rzecz biorąc na tym cała wiedza się kończy, wielu nie wie nawet, że Phil to przede wszystkim perkusista i to całkiem dobry. Okres, w którym powstały owe utwory nie należy jednak do najbardziej twórczych w życiu grupy, jest to w zasadzie cień dawnej świetności.

Najważniejsze utwory grupy powstały w latach 1971-1976, kiedy składzie zespołu byli Tony Banks, Peter Gabriel, Mike Rutherford, Steve Hackett oraz Phil Collins. Te utwory nigdy nie stały się przebojami. Są to wspaniałe, niekiedy bardzo rozbudowane kompozycje, w których króluje melodia, zmienność nastrojów, różnorodność rytmów. Nie są to oczywiście żadne dziwadła muzyczne, zespół zawsze tworzył piosenki,

niekiedy dość długie i rozbudowane, czasem z dziwnym tekstem, ale piosenki. Posłuchaj takich utworów jak: Musical Box, Supper's Ready, Firth Of Fifth, Cinema Show, In The Cage czy One For The Vine, a będziesz wiedział(a) co mam na myśli.

Po odejściu wokalisty Petera Gabriela oraz później gitarzysty Steve'a Hacketta zespół powoli zaczął wydawać coraz słabsze płyty kończąc na dobrym pop-rocku, co przysporzyło grupie wielu fanów lecz muzyka stała się prosta i całkiem zwyczajna.

Jeżeli chcesz posłuchać muzyki z tego najbardziej twórczego okresu, powinieneś(nnaś) posłuchać płyt: "Trespass", "Nursery Cryme", Foxtrot", Selling England By The Pound", The Lamb Lies Down On Broadway" oraz kilku płyt bez Petera Gabriela, na których śpiewa Phil Collins: "A Trick Of The Tail" i "Wind And Wuthering". Następne płyty są jakby przejściem pomiędzy rockiem progresywnym a muzyką pop. Są na nich krótsze kompozycje, ale muzyka nadal jest oryginalna i także warto

jej posłuchać, są to: "...And Then There Were Three..." oraz "Duke". Na następnych płytach zdarzają się czasem dobre kompozycje, takie jak: "Dodo/Lurker", obie części "Home By The Sea" czy "Fading Lights" lecz są to niestety chlubne wyjątki. Jeżeli jesteś fanem lub fanką mniej skomplikowanej muzyki, jeśli podobają Ci się takie utwory jak Invisible Touch, Land Of Confusion czy Mama, a więc muzyka nadal bardzo melodyjna, posłuchaj płyt: "Duke", "Genesis", "Invisible Touch" oraz "We Can't Dance". Ostatnia płyta studyjna Genesis, z Rayem Wilsonem przy mikrofonie, zatytułowana "Calling All Stations", mimo że nie odniosła sukcesu rynkowego, ma również w naszym kraju wielu zwolenników, zwłaszcza w żeńskiej części publiczności.