| W niedzielę o szóstej, gdy obie bramy są już zamykane
Para wdów siedzi na ławce
Zastanawiają się, czy nie spóźniają się przypadkiem na mszę
Robi się zimno, zapinają więc guziki płaszczy
Mijają zamknięte na kłódkę huśtawki
Karuzela jeszcze się obraca
Przed sobą mają dziewczynkę
Zmierzającą w wózeczku do domu
A w krużganku kapłan wita ich przyjacielskim skinięciem
Jest blisko Boga
Gdy wspomina dni, gdy było ich czworo, nie dwie
Lata wydają się być tak nieważne
Głowy pochylone w modlitwie
Nad przyjaciółmi, których już tu nie ma
Zostawiają dwupensówkę na tacy
Śpieszą wzdłuż ścieżki, przekraczają bramę
I czekają na autobus, który wychyla się zza zakrętu.
| |
